De zon schijnt in onze keuken en ik denk na over een onderwerp om over te bloggen.
De intentie was een blog te schrijven over de lente en het feit dat iedereen daar zo vrolijk van wordt. Ik kom echter net terug van een turnwedstrijd van mijn dochter en dat heeft mij geïnspireerd om iets te schrijven over perfectionisme. Vorig jaar stond ze op het hoogste podium en dat was de inzet van vandaag. Deze verwachting had zo z’n weerslag op de aanloop naar die dag: ‘ik kan het niet’, ‘ik ben niet goed genoeg’. Zo jong als ze is, gaat ze met alles voor het hoogst haalbare, ze is met recht een perfectionist en soms zit het haar in de weg en soms brengt het haar verder.
Perfectionisme is zo’n woord dat veelal een negatieve bijklank krijgt. Want de perfectionist legt de lat hoog voor zichzelf en soms ook voor zijn omgeving. Hiermee is hij niet altijd de gemakkelijkste persoon voor zichzelf en voor zijn omgeving, want goed is namelijk niet goed genoeg, het kan altijd beter! Hier is op zich niets mis mee, alleen is de vraag hoe zuiver de perfectionist kijkt naar dit oordeel.
Is het slecht om te streven naar perfectie? Soms is het misschien niet altijd even realistisch, maar een perfectionist heeft veelal oog voor kwaliteit en in een team houdt de perfectionist alle details in de gaten en zet de puntjes op de i. De keerzijde is dat hij ook een vertragende factor kan hebben, want een perfectionist is niet snel tevreden en gaat net zo lang door totdat hij vindt dat het een ‘goed’ verdient. Desondanks ben ik van mening dat het woord perfectionisme wat minder beladen zou mogen zijn en dat er meer waardering mag zijn voor deze kwaliteitszoeker.
In onze begeleidingstrajecten komen we de perfectionist regelmatig tegen. Voor hen is het perfectionisme een te grote rol gaan spelen en wordt het als een last ervaren. De een gaat dan nog harder werken aan een perfect resultaat en de ander gooit de handdoek in de ring omdat hij het toch niet kan. Welke variant het ook betreft, het zijn geen stimulerende gedragingen of overtuigingen. Het is een uitdaging om samen met deze mensen te kijken van waaruit het perfectionisme is ontstaan en hoe de balans terug te vinden is tussen vriend of vijand. Het draait allemaal om nuances; nuances in het oordeel (over jezelf) en in het definiëren van perfectie (voor jou) en in het bepalen dat goed in veel gevallen zeker wel goed genoeg is. En last but not least: dat de wereld niet stopt met draaien als iets even niet helemaal goed gaat.
Terug naar mijn dochter. Ze stond dit keer niet op het podium en dat was even zuur voor haar. Toen ik haar vroeg: heb je genoten, zei ze volmondig ‘ja’! Ondanks alle zenuwen en vooral verwachtingen had ze toch maar meegedaan en was ze vooral de strijd met zichzelf aangegaan en had ze alles gegeven. Vanzelfsprekend gaat ze bij de training even navragen wat ze beter had kunnen doen. Tja, een perfectionist wil het toch steeds beter doen en eigenlijk vind ik dit wel een mooie instelling want van ervaringen leren wij. Het gaat niet om fouten, het gaat om de ontwikkeling.
Tegen alle perfectionisten wil ik daarom zeggen: zie de mooie kanten van het perfectionisme en koester deze! Heb je even moeite om de mooie kanten ervan te zien, praat erover met een coach en weet dat achter elke valkuil een prachtige kwaliteit schuilt.
Passus Blogger